De werkgeversorganisatie Beci en de sectorfederaties luiden de noodklok na een nieuwe mislukking in de onderhandelingen om een Brusselse regering te vormen. Terwijl bedrijven zich de haren uit het hoofd trekken, lijken bepaalde partijen in de impasse een zeer geraffineerde verkiezingsstrategie te hebben gevonden. Welkom in het politieke theater van Brussel, waar het algemeen belang de prijs betaalt voor kleingeestige afspraken tussen vrienden.

De grote “niet zonder mijn vriend” show

De CD&V, de partij die in de kunst van het blokkeren een nieuw bestaansrecht heeft gevonden. Ziet u, beste lezers, het gaat er niet langer om Brussel te regeren, maar om de meubelen te redden in de ogen van de Vlaamse kiezers. De strategie is ontwapenend eenvoudig: “Geen regering zonder N-VA!

Achter deze principiële houding, die veel weg heeft van die van een kind dat weigert te spelen als zijn beste vriendje niet op het feestje wordt uitgenodigd, gaat in werkelijkheid een uiterst cynische politieke berekening schuil. Door zich op te werpen als de hoeders van de Vlaamse eenheid en van rechts, hopen de CD&V-leiders de fatale beschuldiging van “collaboratie met links” te vermijden die hen boven het hoofd zou hangen als ze ermee zouden instemmen een regering te vormen zonder hun traditionele partners. Een beetje zoals ze deden in de vorige federale regering.

Het perfecte excuus om niet te regeren

Want regeren is riskant. Het betekent impopulaire beslissingen nemen, moeilijke keuzes maken en soms je kiezers teleurstellen. Dus waarom zou je je druk maken als je de martelaar van de Vlaamse zaak kunt spelen? De CD&V heeft de mirakeloplossing gevonden: zich voordoen als het slachtoffer van het “Franstalige dictaat” en tegelijk discreet elke mogelijkheid tot een akkoord saboteren.

“We kunnen niet regeren zonder onze natuurlijke partners,” leggen ze uit met de ernst van een notaris die een testament voorleest. Vrij vertaald: “We laten Brussel liever in chaos achter dan het risico te lopen drie stemmen te verliezen bij de volgende verkiezingen.”

Deze “alles of niemand”-strategie was misschien ontroerend geweest als het niet 1,2 miljoen Brusselaars veroordeelde tot de gevolgen van deze kleingeestige afspraken tussen partijen.

Ondertussen ontdekken bazen de politiek

De werkgeversorganisatie Beci en de sectorfederaties, gewend aan het pragmatisme van de bedrijfswereld, lijken met verbazing te hebben ontdekt dat de politiek aan andere regels gehoorzaamt dan rentabiliteit en efficiëntie. Hun “afkondiging van de noodtoestand” klinkt als de kreet van onbegrip van mensen die naïef dachten dat regeren… regeren was.

“We zijn getuige van een ware politieke tsunami die de Brusselse economie dreigt weg te vagen”, zeggen ze, duidelijk verbaasd dat sommige politici liever hun electorale comfort behouden dan de echte problemen van de regio aan te pakken.

Deze heilige unie van Brusselse werkgevers, die voor één keer sectorale scheidslijnen overstijgt, getuigt van terechte ergernis. Maar het verraadt ook een zekere naïviteit: hoe konden ze geloven dat de economische belangen van Brussel zwaarder zouden wegen dan de politieke berekeningen van partijen op zoek naar overleving?

Zijn de Brusselaars gewillige gijzelaars?

Want wie betaalt uiteindelijk de rekening voor deze politieke schertsvertoning? De Brusselaars natuurlijk, de kiezers die de ongelukkige gewoonte hebben om te geloven dat stemmen een doel dient. Ze ontdekken met bitterheid dat hun regio verlamd kan worden door de stemmingen van een partij die nauwelijks een paar procent van de lokale kiezers vertegenwoordigt.

De CD&V, ooit een respectabele partij, is veranderd in een specialist in institutionele chantage. Hun boodschap is duidelijk: “Als wij niet met onze vrienden kunnen regeren, dan zal niemand anders het doen”. Een onstuitbare logica die doet denken aan kinderen die hun speelgoed kapotmaken om ervoor te zorgen dat niemand anders ermee kan spelen.

De N-VA, afwezig in het Brusselse theater

Het is de verdienste van de N-VA dat ze heel handig is: zonder zelfs maar deel te nemen aan de onderhandelingen slaagt ze erin deze te beïnvloeden. Net als de peetvader van de politieke maffia hoeft ze niet eens aanwezig te zijn om haar wil te laten respecteren. De CD&V speelt de rol van ijverige tussenpersoon en maakt van elke onderhandeling een pleidooi voor de terugkeer van de nationalistische grote broer.

Deze strategie stelt de N-VA in staat om haar handen schoon te houden terwijl ze de vorming van een Brusselse regering effectief saboteert. Waarom vuil worden als je bondgenoten hebt die het vuile werk opknappen?

De echte gevolgen van al deze onzin

Terwijl onze strategen in de dop hun kleine combinaties verfijnen, lijdt de Brusselse economie eronder. Internationale investeerders, die niet vertrouwd zijn met de subtiliteiten van de Belgische politiek, vragen zich af of het zin heeft om in te zetten op een regio die niet in staat is om een stabiele regering te vormen.

Grote projecten worden uitgesteld, noodzakelijke hervormingen worden uitgesteld en bedrijven beginnen elders te kijken. Maar dat maakt niet uit! Wat telt is dat de CD&V zich bij de volgende verkiezingen kan profileren als de partij die “het Vlaamse volk niet verraden heeft”.

De kunst om mislukking om te zetten in overwinning

Want dat is het geniale van deze strategie: het onvermogen om te regeren omzetten in een bewijs van loyaliteit aan je waarden. De CD&V blokkeert de onderhandelingen niet, oh nee! Het “verdedigt de belangen van de Vlaamse gemeenschap”. Ze chanteert niemand, ze “stelt legitieme voorwaarden”. Ze gijzelt de Brusselaars niet, ze “blijft consistent met haar engagementen”.

Deze politieke novelle zal ongetwijfeld enkele leiders in staat stellen hun baan te redden, maar zal Brussel in de steek laten. Want afgezien van de mooie retoriek over het verdedigen van de belangen van de Gemeenschap, is het vooral een kwestie van kleingeestige persoonlijke en partijbelangen die boven het algemeen belang gaan.

Een flinke rekening voor iedereen

Terwijl de strategen van CD&V genieten van hun tactische coup, stapelen de rekeningen zich op. Bedrijven vluchten, investeringen worden uitgesteld en het internationale imago van Brussel wordt beschadigd: de gevolgen van deze verlamming lopen al in de miljoenen euro’s.

Maar wat zijn per slot van rekening een paar miljoen euro bijkomende schade vergeleken met het behoud van een zetel als parlementslid of een ministerspost? De prioriteiten zijn duidelijk: eerst je politieke huid redden, dan zien we wel verder.

Het wordt een ruw ontwaken

Bovenal onthult deze crisis de onvolwassenheid van een politieke klasse die de voorkeur geeft aan aanstellerij boven voorstellen, electorale berekeningen boven concrete oplossingen. Vooral de CD&V zit vast in een worst-case strategie die uiteindelijk averechts zal werken.

Want kiezers, zelfs de meest geduldige, zullen uiteindelijk begrijpen dat achter de grote toespraken over het verdedigen van Vlaamse belangen de verdediging van veel meer persoonlijke belangen schuilgaat. En wanneer die dag komt, zal de politieke rekening even hoog zijn als de economische rekening die nu al door Brussel wordt betaald.

Ondertussen blijft de hoofdstad vertragen, gegijzeld door de gedwarsboomde ambities van een paar politici op zoek naar erkenning. Het is een treurig schouwspel dat al diegenen gelijk geeft die denken dat politiek de kunst is om ingewikkeld te maken wat eenvoudig zou kunnen zijn.

Terwijl onze politieke helden hun strategieën aanscherpen, wacht Brussel. En het kan nog lang wachten als niemand de moed heeft om deze poppenkast te stoppen.