Geconfronteerd met de voortdurende impasse over de vorming van de Brusselse regering, stelt de voorzitter van de Brusselse MR-fractie een even radicale als onwaarschijnlijke oplossing voor

7 september 2025 – Na meer dan 15 maanden van onderhandelingen die als een kapotte politieke draaimolen rondjes hebben gedraaid, heeft David Leisterh (MR) zojuist een kaart getrokken die niemand had verwacht: nieuwe gewestverkiezingen in Brussel via het federale parlement. Een voorstel dat ongeveer evenveel kans van slagen heeft als een tram op tijd in de spits, maar dat de verdienste heeft de vraag te stellen: hoe ver zal deze institutionele crisis in Brussel gaan?

De noodtoestand volgens de bazen

Terwijl onze verkozenen institutioneel Monopoly spelen, riepen de werkgeversorganisaties op donderdag 4 september de “noodtoestand” uit. Beci en de sectorfederaties zijn van mening dat de hoofdstad op “tsunami-alarm” staat – een metafoor die, laten we eerlijk zijn, perfect past bij de omvang van de politieke ramp die Brussel doormaakt.

“Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest kan niet langer blijven wachten”, dringen de vertegenwoordigers van de economische wereld aan op een volwaardige regering.

Het is moeilijk om hun ongelijk te bewijzen als je bedenkt dat Brussel sinds de verkiezingen van juni 2024 in een staat van flux verkeert, meer dan een jaar van politieke aarzeling die een serieuze impact begint te hebben op de dagelijkse gang van zaken in de hoofdstad.

Leisterh’s onmogelijke gok

Is het voorstel van David Leisterh politiek geniaal of een stormloop? Juridisch gezien is de oefening verwant aan een hindernissenparcours: er zou een tweederde meerderheid moeten worden behaald in het federale parlement, een consensus die even waarschijnlijk lijkt als de N-VA en de PTB die samen dansen op “Ça plane pour moi”.

Zoals Le Soir fijntjes analyseert, lijkt deze oplossing“juridisch ingewikkeld en politiek illusoir“. En met reden: zelfs als het onmogelijke zou gebeuren en er nieuwe verkiezingen zouden worden gehouden, is er geen garantie dat die de situatie fundamenteel zouden veranderen. De laatste politieke barometers tonen een relatief stabiel electoraal landschap, met de PS en MR die hun eeuwige pas de deux aan de top voortzetten.

Brussel, gegijzeld door politieke berekeningen?

Bovenal laat deze crisis de omvang zien van de structurele blokkades die de Brusselse politiek ondermijnen. Tussen de communautaire evenwichten die gerespecteerd moeten worden, de ego’s die gemanaged moeten worden en de programma’s die met elkaar in overeenstemming gebracht moeten worden, lijkt het vormen van een regering in Brussel nu op hedendaagse kunst: het is conceptueel, het duurt lang en uiteindelijk begrijpt niemand echt waar het over gaat.

Facilitator Yvan Verougstraete (Les Engagés), aangesteld na twee weken bilateraal overleg, had voorgesteld om de onderhandelingen te starten zonder de N-VA. Dit voorstel werd begroet met het enthousiasme van de dag na Nieuwjaar, vooral aan Vlaamse zijde waar alleen de N-VA nieuwe verkiezingen als“ultieme oplossing” zou kunnen zien.

En ondertussen…

Terwijl onze politieke leiders de kunst van het democratisch uitstel perfectioneren, leeft Brussel voort: kuilen worden groter, infrastructuurprojecten liggen onder het stof en de Brusselaars vragen zich terecht af hoe effectief een systeem is dat meer ontworpen lijkt om te blokkeren dan om te besturen.

Het voorstel van David Leisterh heeft tenminste de verdienste dat het de echte vragen stelt: hoe lang kan een regio functioneren in een gedegradeerde modus? Op welk punt wordt politieke immobiliteit schadelijker dan electorale instabiliteit?

De stippellijn naar de toekomst

Eén ding is zeker: deze crisis in Brussel begint te lijken op een slechte tv-soap, met de ene wending na de andere en geen echte oplossing in zicht. Tussen oproepen om hulp van de zakenwereld, juridisch acrobatische voorstellen en eindeloze onderhandelingen, zakt Brussel weg in een institutionele spiraal waar het maar met moeite uit kan komen.

Het valt nog te bezien of onze gekozen vertegenwoordigers de weg van het compromis zullen herontdekken of dat we nog meer afleveringen zullen zien van deze politiek-bestuurlijke show die voorlopig meer vermaakt dan overtuigt.

In de tussentijd kunnen de Brusselaars zich troosten met het feit dat het hun gekozen vertegenwoordigers in ieder geval niet ontbreekt aan verbeeldingskracht…